Agresja u psów może mieć wiele przyczyn. Aby ją skutecznie wyeliminować należy poznać jej przyczynę. Poniżej przedstawiamy najczęściej spotykane rodzaje agresji, opisujemy czynniki, które mogą je wywołać oraz podpowiadamy jak sobie z nimi radzić.
Podłoże hormonalne
Agresja o podłożu hormonalnym może wystąpić u obu płci. Jest efektem złej gospodarki hormonalnej, w tym głównie nadmiarem testosteronu. Objawami agresji hormonalnej jest tzw. „szukanie zaczepki” i skłonność do walk z innymi psami, z obcymi ludźmi, a nawet z opiekunami. Przez lata najlepszą receptą była kastracja zwierzęcia, ponieważ psy po zabiegu z reguły stają się łagodniejsze. Obecnie wiemy, że ta metoda nie działa skutecznie wobec wszystkich czworonogów. W takich sytuacjach pomocy trzeba szukać u psich specjalistów – weterynarzy, trenerów i behawiorystów.
Agresja instynktowna
Ten naturalny, wrodzony typ agresji, występujący u większości psów, objawia się atakami wobec ludzi i zwierząt, których pies nie zna. Pojawia się, gdy nieznajomy chce wejść na teren należący do naszego psa, np. ogrodu lub mieszkania. Tej agresji łatwo zapobiec – należy ostrożnie wprowadzać nowego osobnika na terytorium, którego broni nasz czworonóg, jednocześnie pokazując psu, że przybysz to nasz przyjaciel, którego trzeba zaakceptować.
Złe wychowanie
Najczęstsze błędy socjalizacyjne, które mogą sprawić, że nasz szczeniak wyrośnie na agresywnego psa to: ograniczenie do minimum kontaktów z innymi psami, zbyt wczesne oderwanie od matki, niespuszczanie psa ze smyczy nawet we wczesnym szczenięctwie, wieczne trzymanie psa na łańcuchu. To wszystko sprawia, że psy czyją się jak w więzieniu i zaczynają wykazywać predyspozycje do agresji. Pamiętajmy, że szczenięta potrzebują kontaktów z innymi psami – pozwala im to oswoić się z osobnikami swojego gatunku i czerpać wzory zachowań w dorosłym życiu. Oswojony pies nie będzie bał się swoich krewniaków, ani się przed nimi bronił – nie będzie więc okazji by przejawiać zachowania agresywne.
Walka o dominację w stadzie
Stado współczesnego psa to jego dom i rodzina, która go otacza. Zdarza się, że psy chcą walczyć o dominację i wówczas kierują agresywne zachowania do jednego z domowników lub innego zwierzaka – np. kota lub psa. Na ogół jest to osoba, która, wg logiki naszego agresywnego czworonoga, stoi najniżej w hierarchii i którą można przesunąć o jeszcze miejsce niżej. Do swojego zadania pies będzie podchodził stopniowo, subtelnie badając szanse, np. zajmując miejsce opiekuna na jego ulubionym fotelu. Już na tym etapie, należy jednoznacznie określić hierarchię i pod żądnym względem nie pozwalać na złe zachowania. Jeżeli pies wyczuje wahanie i ustępliwość, kolejne ataki będą się nasilać. W przypadku, gdy zareagujemy za późno pies może ostro bronić tego, co już udało mu się wywalczyć. Jeśli nasze działania nie przyniosą skutku warto skonsultować się ze specjalistą, np. trenerem lub behawiorystą.
W obronie
Psy często stają w obronie swoich opiekunów, nawet w sytuacjach, gdy nie jest to niezbędne. Agresja w tej sytuacji wynika po prostu z poczucia zagrożenia. Dobrym rozwiązaniem jest uspokojenie psa spokojnymi słowami i pokazanie, że nic złego się nie dzieje. Zupełnie inny rodzaj agresji obronnej występuje u suk ciężarnych i posiadających szczenięta. To zachowanie zupełnie pierwotne i na szczęście przejściowe. W tym wypadku to człowiek musi uzbroić się w czujność, ostrożność i nie prowokować sytuacji, w których psia mama mogłaby się czuć zagrożona. Uwaga – ten rodzaj agresji może również występować u suk w ciąży urojonej.
Na tle drastycznych przeżyć
Ten typ agresji najczęściej pojawia się u psów przygarniętych lub zaadaptowanych o nieznanej przeszłości. Doskonałym przykładem jest często spotykana agresja psów wobec dorosłych mężczyzn. Jej źródłem najprawdopodobniej jest zakodowane wspomnienie o cierpieniach, których pies doświadczał od właściciela – mężczyzny, przy czym reszta rodziny musiała zachowywać się poprawnie. Leczenie urazów traumatycznych u psów może trwać bardzo długo i mało prawdopodobne, aby obyło się bez pomocy doświadczonego behawiorysty.